Beth-El
Guilyan Pépin, een jonge uit Belgisch Luxemburg afkomstige kunstenaar, ontdekt tijdens de laatste Propositions d'artistes (Kunstenaarsvoorstellen), voltooide zijn opleiding fotografie aan de HELB – Ilya Prigogine in 2019. Uit zijn eindwerk spreekt een originele benaderingswijze en dito zin voor experiment: de invraagstelling van het statuut van het object in zijn visuele of plastische omzetting, tussen document en kunstwerk, tussen banaliteit en sacralisering, tussen documentaire constatatie en artistieke herschepping. Uitgaande van de eeuwenoude fascinatie van de mens voor steen, voor het erts, en van zijn neiging om rond deze materies allerhande mythen, symbolen, verhalen en overtuigingen te creëren, stelt Pépin zich vragen bij de kennisoverdracht ervan, van generatie op generatie. Ook interesseert hij zich voor de intrinsieke schoonheid ervan en voor hun rol als dragers van magische of wetenschappelijke kennis.
Hij gebruikt niet enkel elementen uit de archeologie, maar laat zich ook inspireren door de wereld van de installatie. Voorts speelt de studie van de context een even grote rol als zijn fascinatie voor de materie. Met schaarse middelen en zonder te willen catalogiseren of te streven naar volledigheid, herschept hij aldus bewegende en enigmatische omtrekken, rijk aan interpretaties en aan duidingen van het beeld… Esthetisch of wetenschappelijk object? Nutteloos of nuttig ? Uitermate boeiend of hopeloos onbeduidend? Door nauwgezette observatie is het misschien mogelijk om door het onderzoek van een steen te komen tot een visuele hallucinatie of tot de vaste overtuiging van een aanwezigheid of een ander bestaan dan het aardse? … Niets is zeker over wat er te zien of te weten valt. De jonge fotograaf biedt noch een antwoord, noch een handleiding of zekerheid. Wel slaagt hij erin om op originele en aangename intuïtieve manier de elementen van de vraagstelling onderling te herschikken en de regels van een protocol door elkaar te schudden.
Meer nog dan de erfenis van Ponge die zich verliest in de contemplatie van een kei, schijnt hij ook Duchamps nalatenschap naar behoren te hebben geïntegreerd: iets mag dan al kunst worden door de intentie en het expressievermogen van de kunstenaar, het is wel degelijk de actieve kijk van de toeschouwer die het werk maakt of kraakt, die het vormgeeft of uit zijn evenwicht brengt.
Pépin positioneert zijn werk opzettelijk op de wankele grens tussen archivistiek kader, plastische schoonheid en conceptueel substraat. Ook de mythologie en de oude alchemiedroom zijn hier niet vreemd aan! Er is wel degelijk een verband met diegenen die waarden en statuten op hun kop zetten, het nabije en het verre omdraaiden, of de materie transformeerden, zij die erin slaagden om droom uit werkelijkheid te extraheren, om goud uit lood te winnen, beelden uit het niets te onttrekken, en wie weet, een oorspronkelijke schoonheid te toveren uit het vormeloze en het triviale.
Emmanuel d’Autreppe, Commissaris
Vertaling: Marleen Cappellemans
Het dossier van Guilyan Pépin werd opgemerkt door de jury tijdens de editie 2019 van de Propositions d'artistes (Kunstenaarsvoorstellen), de jaarlijkse door Contretype georganiseerde projectoproep.
© Guilyan Pépin, uti reeks Beth-El, 2019